Meer mensen uit de Oekraïne

 Op de camping

Opfrissen van mijn publicaties

De rekeningen voor de websites die ik heb gepubliceerd liepen de spuigaten uit en dat werd me te gortig. Ik werk vrijwel niet meer en mijn ambities veranderen. Dus ben ik de boel aan het vereenvoudigen, alles bij een provider en versimpelen. Geen grote ambities meer als: ik ga jouw bedrijf naar de top helpen, maar meer gericht op wie ik ben en wat ik wil. Ik houd ervan om een praatje te maken met om het even wie en altijd maar weer met een positieve inslag. Meewaaien met alle winden doe ik zeker niet, ik denk het mijne van de dingen. 

Het is mijn grote kracht dat ik direct reageer op wat er om me heen gebeurt, het is ook mijn valkuil zo je wilt. Het lijkt nu misschien dat ik precies weet waar ik heen wil en dat is niet zo. Ik wil leven in een leefbare wereld en daaraan bijdragen voor zover ik dat kan. Nu vraag ik me af of ik mijn persoonlijke levensovertuiging en de dingen die ik aanbied als werker, kan combineren op internet, op een website. Zo dadelijk word ik gebeld en dan gaan we het erover hebben. 

Foto: Luc van de Steeg

Het gaat vooruit

 

Ruim een half jaar geleden plaatste ik hier voor het laatst iets. En dat is nooit mijn bedoeling geweest, ik wilde schrijven en dat wil ik nog steeds. Maar het komt er niet van, mijn dagen lopen vol. Met zazen, met looptraining en met de dagelijkse dingen als koken, boodschappen doen, voetbal kijken en nog wat dingen

Ik vraag me af waar ik vroeger de tijd vandaan haalde om te werken, een algemeen voorkomende vraag bij pensionado's. Mijn woonperiode in het oosten des lands zit erop, mijn zoon is intern bij een opleiding, heel langzaam krijg ik het gevoel dat ik me settel. Ondertussen ben ik wel een uitdaging aangegeaan voor tien lessen Frans en daar krijg ik veel om mijn oren. Ik wil kunnen praten met Franssprekende medemensen. Vooral als ik ze tegenkom bij sesshins in België en Frankrijk. 

Hier links sta ik in mijn functie van tenzo (=kok) in Braives in België. Er was een en ander misgegaan met de bestellingen, maar de mensen waren tevreden over wat hen werd voorgeschoteld. Ikzelf trouwens ook. Het is mijn roeping om in de keuken te staan. Mijn verblijf daar tijdens de voorjaarssesshin heeft me ook aan het denken gezet over mijn zen, hoe ik er tegen aan kijk, hoe ik de mensen zou willen inspireren tot de beoefening van zazen, van zit-meditatie. Zonder opsmuk, zonder heiligen. 

Daarnaast komt er hopelijk weer schot in mijn boek over zen, doorspekt met mijn eigen levenservaringen. Ik wil weer. De verhuizing die nog steeds niet op orde is en mijn covid-19 besmetting hebben roet in mijn eten gegooid, heel langzaam komt er orde en kan ik opruimen. 
Ik zit nu op de helft van het loopschema van voor corona, bouw rustig op en dat is vast wel goed. Mijn hartslag loopt niet te hoog op en ik heb besloten dat ik in goede gezondheid 120 wil worden. Geen 50 jaar meer dus …

Mijn websites zijn verplaatst naar een sympathieke Nederlandse host. (als dat zo heet). Ze worden veel eenvoudiger. Een commerciële voor het laatste restantje werk dat ik nog wil, een andere waar ik mijn zen-verhaal ik wil etaleren en delen met de wereld. Ik zou graag een zen-groep naar mijn hand willen hebben in mijn woonplaats. 

Eigenlijk doe ik hier zelden iets en dat vind ik best jammer. Maar mijn hele leven heb ik moeite met plannen, dus ook hier. Er was een tijd dat ik voor geld moest werken en daarvoor maakte ik afspraken met anderen. Dat is lekker helder, dan wist ik dat ik op een bepaalde tijd ergens zou zijn en bereidde me daarop voor. Niet teveel, want dat ligt niet in mijn aard. 

Wel had ik afspraken over wat ik zou gaan doen en daarvoor raapte ik de spullen bij elkaar. Kleding en attributen. Altijd vergat ik wel iets maar niet vaak essentiële spullen. Soms wel dus. Zo vergat ik eens mijn portiersjas en dat was die keer nu net het belangrijkste item. Gelukkig waren er solidaire collega's die me hielpen om zoveel mogelijk te camoufleren dat er iets niet klopte. Nu was dat 'niet kloppen' een basiselement in mijn performances, dus alleen mijn collega's en ik wisten dat het ook voor mij niet klopte deze keer. 

Mijn werktijden zijn voorbij, op zolder liggen nog wel wat spulletjes, maar het meeste is weg. Ik hoef niet meer, letterlijk en figuurlijk. Ook de weinige dingen die er nog zijn, mogen zo langzaamaan wel weg. Maar ik durf nog niet goed. Misschien doet zich er nog een situatie voor dat ik echt nog wel wil. 

Zoals laatst, toen Ron liet weten dat hij een van mijn creaties wilde fotograferen. Nu is Ron niet zomaar een fotograaf, hij is een waar kunstenaar, 'beeldenaar' noemt hij zichzelf. Ik zou hem een andere titel willen geven, al weet ik nog niet welke. Ik zou hem eerder expressionistisch uitdrukker willen noemen. Maar OK, hij heeft mooie plaatjes gemaakt, we zijn ervoor naar de Soester Duinen gegaan. 

Het kwam er zelfs van dat ik dit karakter weer wilde gaan spelen. In de koffer zat een dik touw, speciaal voor mij gemaakt door Touwslagerij Steenbergen in Gorssel. Het maakte het geheel erg zwaar voor me, vooral ook omdat het een warme dag was en het gesleep door het zand was best wel veel voor een oude man als ik. 

"Waarom laat je het touw er niet uit?, vroeg Ron, "je ziet het toch niet op de foto's". Dat was een gouden idee, het werd er echt heel veel lichter op voor me. Daardoor ben ik erover gaan nadenken hoe essentieeel het touw was voor mijn act. 

Niet dus, dacht ik. In oorsprong was de gedachte dat Capella, zo hebben we hem genoemd, zingt. Niet speciaal iets, hij zingt de dingen en de mensen toe. Het touw was bedoeld als podium, het is een eindeloos touw en ik legde het in een cirkel waar ik middenin ging staan om een soort slotact, een climax, op te voeren. 

Zingend dus. 

De foto's inspireerden me, ik wilde hem weer spelen, en dat terwijl hij zo'n tien jaar in de kast had gelegen. 

Ik zocht contact met collega Mieke die wel een plekje voor met had in Doesburg. 

Op straat natuurlijk. 

Zingend, alleen nog maar zingend, geen act meer met het touw, geen andere grappen, alleen maar zingend.   

     Ik heb er twee keer opgetreden, de eerste keer was Mieke verbaasd over het volume dat ik kan hebben als ik zing, maar ze vond wel dat ik mijn 'lalala', moest vervangen door tekst. 

De melodie was die van 'It's now or Never' dat gelukkigerwijs dezelfde is als 'O Sole Mio'. Ik ben aan het oefenen geslagen en ken nu voldoende Italsiaanse tekst om mijn act geloofwaardig te brengen. 

En nu nog geboekt worden. 

Als ik ergens een hekel aan heb, altijd gehad, is om achter boekingen aan te gaan, dus misschien sterft Capella wel een te vroegtijdige dood.

Helaas pindakaas …  

ik begrijp (alweer) iets niet 27:04:'21

O

Monnik in de Soto-traditie

Op 18 augustus 2020 word ik gewijd als monnik in de Soto- traditie. Dit is voor mij de bevestiging van het leven dat  ik leid. In feite verandert er niets. Behalve dan dat ik mijn haar heel kort ga laten scheren op een staartje na, dat dinsdag 18 augustus door de godo (= leider van deze retraite) afgeknipt gaat worden bij de wijding. 

Vanaf heel jong ken ik momenten van langdurig stilzitten. In het begin omdat ik astmapatient was en de laatste 20 jaar omdat ik actief zenmeditatie beoefen. In de jaren ertussen heb ik meditatieve periodes gekend. Eigenlijk heb ik nooit gerealiseerd wat de effecten zijn van zazen. (Za = zitten, zen = meditatie). Nu weet ik dat die er zijn al kan ik ze niet punt voor punt benoemen. Wel kan ik zeggen dat een sesshin (= zenretraite) een positief effect heeft op de deelnemers. Zoals voetbalhooligans aggressie bij elkaar oproepen zo zijn de deelnemers aan een sesshin meer behulpzaam en invoelend dan de gemiddelde burger in het dagelijkse leven. Of er een positieve uitwerking op langere termijn is, durf ik niet met zekerheid te stellen. In elk geval voel ik me er goed bij. 

Deze pagina gaat binnenkort verwijzen naar 'deijsbreker.nl', mijn nieuwe site.

Er wordt aan gewerkt, deze keer door een deskundige in mijn plaats.

Dat moet goed komen.